Soms schieten woorden te kort, vooral in titels.

Lieve iedereen die dit leest,

Ik had wel honderd goede ideeën voor een post op mijn blog, maar het is er niet van gekomen de afgelopen week. Ik heb het namelijk druk. “Druk? Haha, grapjas!” zal je nu wel denken.
Maar echt, ik meen het. Druk met familie, vrienden, een gezondere leefstijl (Ook geen grapje!), werk en een aantal creatieve bijzaken. Druk, dus. Maar ik beloof dat ik jullie morgen zal verblijden met een post vol foto’s; Mijn zwart-wit rolletje is terug van het lab! Yay!
Tijdens een van mijn creatieve bijzaken ben ik ook nog op zolder geweest met mama. Vinden we zomaar een fotorolletje uit 2005, ongebruikt! De houdbaarheidsdatum is natuurlijk al lang verstreken. Maar op internet verkopen ze zulke film juist omdat het onvoorspelbare effecten geeft. Ik ben heel erg benieuwd!

Er zijn ook een aantal minder leuke berichten die ik toch graag met jullie wil delen. Mijn oma is ernstig ziek. Dat weet ik al een poos, maar ik vind het nu nog moeilijk om over te praten.
Ze heeft kanker en dat is kut. Je hoort al die verhalen wel over kanker, je leest er over (komt een vrouw bij de dokter – kluun) en eigenlijk is het overal. Maar voor mij was het nog nooit zó dichtbij.
Voor mij persoonlijk, is de ziekte niet het ergste gedeelte van dit verhaal.
Het is meer wat het met mijn oma doet, mijn oma is mijn oma niet meer. Mijn oma huilt, ze lijkt in niets op die sterke vrouw die ik ooit kende. Ze is eigenlijk nooit echt een oma geweest in mijn ogen. Ze was meer een soort verlening van een moeder.
Maar dan met meer cadeautjes en minder ruzie. Ik ben erg close met mijn familie. Ik zie mijn oma bijna iedere week. En ik heb nog nooit zo hard gehoopt op een medicijn tegen kanker.

Dat is niet het enige wat in mijn hoofd rondspookt. Ik voel de laatste tijd een afstand tussen mij en een aantal van mijn vriendinnen. Ik weet niet of het is dat we uit elkaar groeien, of elkaar te weinig zien. Het lijkt allemaal zo leuk, studeren en eindelijk weg van die rottige Havo.
Maar het valt mij een beetje tegen. Studeren heeft tot nu toe niet bepaald uitgepakt zoals ik hoopte. De twee HBO studies die ik deed waren geen succes en de studie die ik heel graag wilde doen liet me niet toe.
Mijn vriendinnen gaan allemaal andere kanten op en maken iets van hun leven terwijl ik thuis zit en werk. Begrijp me niet verkeerd, mijn werk is leuk en wat ik nu doe is mijn eigen keuze. Het had gewoon wel wat makkelijker geworden.
Nobody said it was easy, No one ever said it would be this hard (Coldplay – the scientist). Ik vind het heel erg jammer dat ik niet de tijd heb om mijn vriendinnen vaker te zien. Het is verdrietig dat het allemaal zo gaat, maar met de zomervakantie voor de deur heb ik goede hoop.

Ik voel me wel een zeurpiet zo hoor. Om dit hele verhaal nog een beetje een leuk einde te geven wil ik graag iets met jullie delen.
Of eigenlijk, iemand. Jullie hebben vast allemaal Nederland tegen Denemarken gekeken, toch? Ja, klotewedstrijd. Maar die Denen hè, die zien er écht niet slecht uit hoor!


Simon Kjaer

Liefs en tot morgen,